Uwaga - Minister Zdrowia ostrzega!

....pikowanie  dużego projektu może być przyczyną  trudnych do opanowania ataków wściekłości. 

W skrajnych przypadkach zaczynanie przygody z pikowaniem od dużych projektów prowadzi   do trwałej niechęci do pikowania!

Tak, tak - mimo dobrej maszyny z dużym stolikiem, doskonałą kontrolą prędkości szycia, pewnej wprawy i tego, że lubię pikować, zdarzały mi się wspomniane ataki.  Zwroty z ust mych padające podczas pikowania centralnych bloków patchworka nie nadają się do powtórzenia przy dzieciach.

 Wiem jednak, że trudności przy pikowaniu większych prac nie mają nic wspólnego z pikowaniem jako takim. Dotyczą niemal wyłącznie konieczności przepchnięcia góry materiału pod ramieniem maszyny, ciągle coś się gdzieś zaczepia, trudno zapewnić koordynację prędkości maszyny z prędkością przesuwania kanapki. Nici się rwą, ściegi nierówne, warstwy patchworka się rozjeżdżają. Wysiłek duży, a efekty  marne.

 Dlatego żeby uniknąć  trwałej niechęci (wręcz nienawiści) do pikowania zdecydowanie rekomenduję uczenie się tej sztuki na małych pracach. Poduszki, serwetki, bieżniki, którymi można łatwo manewrować, mogą być prawdziwymi dziełkami sztuki. Zaczynałam od drobiazgów i wierzę, ze właśnie dlatego tak lubię pikować.

Przed piątkiem krótki raport z postępów przy pikowaniu.

Gotowe są wszystkie jasne części i część dziewieciołatek - czyli większość pracy za mną. Faktura, która pojawia się  po pikowaniu dla mnie warta jest każdego wysiłku. Zdjęcia nie oddają w pełni jej uroku.

 

Teraz wybieram i ćwiczę wzory na ramki - i szykuję post na piątek.

Do zobaczenia!