Dlaczego lubię moją pracownię

Powoli kończy się lato. Jesienią i zimą będę więcej czasu spędzać w pracowni, niż w ogrodzie, więc dobrze się składa, że bardzo ją lubię. Być może jednym z powodów jest to, że zrobiłam ją sama. Ponadto jest w niej wszystko (no, prawie wszystko), co mi do szczęścia potrzebne.

Zapraszam Was więc do domowej pracowni!

Pracownię urządziłam w pokoju syna, który już się usamodzielnił i przyjeżdża do domu "od święta". Meble - stareńkie, dwudziestoletnie - odmalowałam farbą akrylową na jasny kolor. Ustawiłam je tak, żeby dobrze się szyło również duże rzeczy.

Pod oknem połaciowym część "szyciowa" -  biurko z maszyną do szycia. Dzięki temu mam dobre światło, gdy szyję za dnia. Po lewej stronie biurka szafka, która przydaje się, gdy szyje coś dużego - praca nie zwisa z biurka, tylko można ją rozłożyć na większej powierzchni. Kładę też na niej małą deskę do prasowania (zrobioną ze starej półki), gdy jestem na etapie zszywania bloków patchworka i potrzebuję mieć pod ręką   żelazko do rozprasowywania szwów. Fotel przy maszynie jest na kółkach, odkręciłam tylko podłokietniki, żeby nie przeszkadzały. Okazuje  się wygodny, choć miałam wątpliwości, czy jeżdżący fotel się sprawdzi.

Po prawej stronie biurka stoi stół do krojenia tkanin. Jest podwyższony i dzięki temu dużo wygodniejszy, bo nie muszę się schylać. Do podstaw (to takie mini-biurka komputerowe) są przykręcone nóżki, kupione za kilka złotych w Castoramie. Na tych nóżkach leży blat kuchenny (Leroy  Merlin). Jest tak ciężki, że nie było potrzeby go przykręcać, a mimo to całość jest bardzo stabilna. Na wszelki wypadek między blat a nóżki włożyłam kawałeczki maty antypoślizgowej. Pod blatem jest miejsce na linijki i małe maty do krojenia. Duża mata zazwyczaj leży na stole, albo wisi (do wieszania maty używam wieszaka do spodni).

Przy drugiej ścianie pracowni jest część "magazynowa" - półka na szmatki, książki robótkowe, wstążki i guziki i inne skarby.

Mam też drabinę, która służy za półkę na gotowe quilty. Kupiłam ją w Castoramie, oszlifowałam z lakieru, którym była pomalowana i nawoskowałam. Wygląda, jakby była stara. Półki są zrobione z woskowanych desek.

W pracowni mam też miejsce na czytanie, szperanie w sieci, pisanie bloga - czyli kanapę, bo przecież jak syn przyjedzie, to gdzieś musi spać.

W planach na jesień mam jeszcze stojak na nici (te kilkadziesiąt szpulek gdzieś trzeba zmieścić) i przerobienie manekina (Allegro)  na styl bardziej vintage.

Z pracowni jest też wyjście na balkon (na pierwszym zdjęciu trochę go widać). Ponieważ do szczęścia potrzebuję kwiatów, przyniosłam trochę ogrodu na piętro - ustawiłam na balkonie kilka doniczek z roślinkami i leżak, na którym będę mogła się wylegiwać nawet w jesienne cieplejsze dni.

Jeszcze tylko filiżanka kawusi, muzyczka plumkająca cichutko i można stąd nie wychodzić wcale!

Pozdrawiam ciepło!