McTavishing krok po kroku

Tak się zastanawiam - który etap szycia patchworka jest moim ulubionym. Myślę, że kombinowanie co z czym połączyć i jaki wzór wybrać (czyli "głaskanie szmatek", jak mówi jedna z patchworkowych koleżanek) jest na pierwszym miejscu, ale pikowanie idzie łeb w łeb.

Teraz na tapecie jest McTavishing, wzór zastosowany po raz pierwszy przez Karen McTavish

Wygląda tak: 

Na pierwszym zdjęciu jest fragment torebki (na razie ma status UFO), na drugim i trzecim - jeszcze nie wiem co... Próbuję nową technikę, zobaczymy, co z tego wyniknie.


Ponieważ odezwała się we mnie dusza belfra (tak, długo nim byłam), pokażę, jak uczę się nowych wzorów do pikowania.

Najpierw  poszperałam w internecie. Wyszperałam McTavishing i zaczęłam od rysowania (zawsze najpierw uczę się na papierze).

Gdzieś na środku kartki rysuję linię w ksztłacie S. To ta niebieska, przy której jest jedynka, rysuję w górę. Potem echo w dół - jak pokazuje strzałka.

Po narysowaniu kilku takich linii mamy coś, jak na kolejnym obrazku (koniec linii tam, gdzie pisak):

Powstał taki "obszar niebieski", nie wiem, jak go nazwać ;-)

Następną część narysowałam na czerwono, żeby było lepiej widać. Rysuję w górę (szycie będzie po poprzednim ściegu) mniej więcej do połowy wysokości niebieskiej linii, a później odbijam w bok, żeby powstał nowy esowaty obszar czerwony (rysunek pewnie jest lepszy niż słowa...) W górę, potem echo w dół, potem znowu w górę i w dół.  Kończę tam, gdzie pisak.

Między niebieskim a czerwonym powstała dziura, którą wypełnię "łezkami" - na rysunku poniżej łezki  są na czarno.

 

Te łezki powstają metodą hop w lewo, hop w prawo.  Domyślacie się o co chodzi, prawda? 

Jak łezki robią się za duże (nie umiem powiedzieć konkretniej, w pewnym momencie po prostu uznaję, że przestają mi się podobać), wprowadzam nowy esowaty obszar (zielony na kolejnym rysunku), o, tak:

No, i znowu  między czerwonym i zielonym pojawiła się dziura do wypełnienia łezkami - to jedziemy hop w lewo, hop w prawo  i mamy takie coś:

Kolejny esowaty obszar ledwo się zmieści na kartce, ale spróbujemy...

 

Teraz mam do wyboru - wypełniać łezkami między zielonym a niebieskim, czy nie? Ważniejsze jednak pytanie brzmi -  jak zjechać na powrót do środka kartki? Bo teraz jestem w ślepym zaułku, czyli musiałabym przeciąć nitkę (kartka się skończyła). A nie chcę przecinać nitki, wolę zjechać po śladzie  w dół. Mniej więcej tak:

I zaczynamy zabawę z esowatymi liniami i łezkami od nowa w innym miejscu. Mogę  dla wygody odwrócić kanapkę (jak jest malutka).

Tak sobie rysuję, oglądając telewizję, siedząc na fotelu u fryzjera i przy innych   okazjach. Uczę się wtedy, jak wypełnić wzorem cały kwadrat bez przerywania linii, albo jak zastosować ten wzór do wypełnienia wąskiego paska (bordera). Co zrobić, żeby nie znaleźć się w ślepym zaułku i jak z niego wyjść? A może da się fajnie wypełnić koło? A może połączyć wzór z jakimś innym (kamienie albo piórka)? Mąż się śmieje - znowu jakieś kwiatuszki rysujesz...

Powstają wtedy takie rysunki:

Z moich doświadczeń wynika, że jeśli nauczę się rysować, mam większe szanse, że będę potrafiła wypikować. Jak nie umiem narysować - nie ma szans :-(

Chcę baaaardzo serdecznie podziękować Wam wszystkim za serdeczne komentarze po poprzednim postem. Bardzo mnie ucieszyły, naprawdę - dają siłę i motywację!

Dziękuję :-)